Rano chciałam napisać jakiś dłuższy, mądry tekst z okazji Dnia Kobiet (w zasadzie jest gotów).

Potem zaczęłam celebrować i świętować Dzień Kobiet z Najdroższym na  stokach Magicznej Góry Gschwandtkopf.

Przed wieczorem, zadzwonili synkowie z życzeniami.

Na koniec Czytaj dalej…

Dzisiejszy wpis jest rozwinięciem wątku, którego pierwszą część właśnie opublikowałam na stronach blogosfery harvardzkiej:

http://blogi.hbrp.pl/blog-biznesowy/wyblakle-damy-polskiego-biznesu/

Tekst zatytułowany „Wyblakłe damy i niewyraźni rycerze polskiego biznesu” poświęcony jest dwóm aspektom. Pierwszy, to wpływ kultury osobistej na jakość kultury organizacyjnej. Drugi, to Czytaj dalej…

Dziś rozpoczynamy wspólny projekt. Twój i mój. Przyszedł mi do głowy w związku z ogólnopolską konferencją „Superwoman na rynku pracy” realizowaną przez Konfederację „Lewiatan”. Zostałam zaproszona do udziału jako prowadząca warsztaty „Marka liderki. Droga do zarządu”. Wahałam się, czy angażować czas w dodatkowy projekt.

Właśnie wracam z kolejnego warsztatu, tym razem w Krakowie. Mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, Czytaj dalej…

Do napisanie tego wpisu zainspirowała mnie Ewa. Rozmawiałyśmy o książce i o blogu.

Ewa powiedziała, że kiedy po raz pierwszy odwiedziła mojego bloga, zdumiała ją plansza z cytatem mojej wypowiedzi. Pierwsza myśl, która jej przyszła do głowy, brzmiała: „Cytat należy się Noblistom”. Dwie godziny później była już na etapie: „A w zasadzie, dlaczego nie?”. Cztery godziny później, pojawiło się nieśmiałe: „A swoją drogą, w przyszłości, na własnym blogu, też bym tak mogła”.

To bardzo ciekawe przekonanie, że Czytaj dalej…

„Pamiętaj, Joasiu”, powiedział wiele lat temu mój Mentor, „że perfekcjonizm jest formą egoizmu”. Pamiętam, mój drogi Mistrzu. Przećwiczyłam na własnym grzbiecie wszystkie „frustry” i dylematy kobiety, która z jednej strony chce być idealnym szefem w dużej firmie równocześnie będąc idealną matką, żoną i kochanką.  I która, próbując zawsze czynić cuda zapomina, że nasi bliscy nie potrzebują cudotwórcy. Oni potrzebują szczęśliwej MNIE („tfu, cóż za egoizm!”). A jeśli tego im dać nie mogę, potrzebują mojego zmęczonego ciała świadczącego o mojej fizycznej obecności. Nade wszystko, zaś, potrzebują mojej uważności i czujności. Choćby online.

Każda z nas może powyższe role matki, żony, kochanki, opiekunki, partnerki etc. uporządkować wedle własnej hierarchii potrzeb. Czytaj dalej…